Osmanlı Devleti döneminde tekkelerde gerilemenin Sultan III. Mustafa’dan (1757-1774) sonra [XVIII. asırda] başladığını söylenebilir.
Başlıca sebepler şunlardır:
* Güçlü şeyh ve muktedir mürşidlerden mahrum kalma
* Medrese-tekke mücadelesi
* Tarîkatlar arası rekabet ve çekişmeler
* Siyâsî ikbal ve ihtiraslarına dayanak arayan devlet adamlarının tarîkatların nüfûs ve nüfûzlarından istifâde etmek istemeleri
* Meşîhatın bazen tevârüs yoluyla (“beşik şeyhliği”, “evlâdiyelik meşîhat”, “yol’dan değil bel’den gelen mürşidlik” ile) ehliyetsiz kişilerin ellerine geçmesi,
* Menfî fikirlerini yaymak için ibâhî ve bâtınî zümrelerin tarîkatlar arasına sızmaları.